ανακοινωση ΝΑΡ-νΚΑ για τα αποτελεσματα των εκλογών

Λήψη του αρχικού συνημμένου αρχείου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

ΝΑΡ – νεολαίας ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΓΙΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤIΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ 2008

Οι φοιτητικές εκλογές της 9ής Απρίλη 2008 έγιναν στο φόντο της όξυνσης της επίθεσης της κυβέρνησης της ΝΔ στα δικαιώματα της νεολαίας σε εκπαίδευση και εργασία, με τον αντιασφαλιστικό νόμο-έκτρωμα, τη ληστρική νέα συλλογική σύμβαση των μηδενικών αυξήσεων, την προσπάθεια υλοποίησης και εμβάθυνσης της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις. Έγιναν στο φόντο της έντασης των κοινωνικών αγώνων, που αγκαλιάζουν διαρκώς  ευρύτερα τμήματα εργαζομένων και νεολαίας, της διευρυνόμενης αμφισβήτησης των δογμάτων της κυρίαρχης πολιτικής, των κομμάτων και των θεσμών της, της αναζήτησης αντιπολίτευσης και απαντήσεων προς τα αριστερά.

Σε αυτό το πλαίσιο, οι εκλογές αποτύπωσαν τάσεις που αναδεικνύονται ευρύτερα στην κοινωνία, δυναμικές αλλά και αντιφάσεις που διαπερνούν συνολικά την πολιτική πάλη, τις πολιτικές δυνάμεις, το ίδιο το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα. Αναδεικνύουν τη διαρκή φθορά της κυβερνητικής και συνολικά της κυρίαρχης πολιτικής και την αναζήτηση προς τα αριστερά, την ωρίμανση της απαίτησης  για ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου. Αποδεικνύουν ταυτόχρονα ότι, παρά τις δυνατότητες για το κίνημα και την Αριστερά που χαρακτηρίζουν την περίοδο που διανύουμε, η κυβερνητική πολιτική και οι δυνάμεις που τη στηρίζουν, τόσο κεντρικά όσο και στους κοινωνικούς χώρους, εμφανίζουν ανθεκτικότητα και δεν μπορούν να ηττηθούν χωρίς βήματα και τομές στην πολιτικοποίηση του κινήματος  και στην αναγκαία ανεξάρτητη συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που είναι προυπόθεση για την ενοποιήση του ριζοσπαστικού δυναμικού και των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων σε ανατρεπτική κατέυθυνση.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, η κυβερνητική ΔΑΠ, από τη μια μεριά δεν μπόρεσε να καλύψει το χαμένο έδαφος από τη μικρή κάθε φορά αλλά διαρκή της πτώση τα τελευταία χρόνια, εκπροσωπώντας απέναντι και ενάντια στο ευρύτατο ρεύμα δυσαρέσκειας και αριστερής αναζήτησης τον πιο γνήσιο εκφραστή της κυρίαρχης πολιτικής, των αντιδραστικών τομών σε εκπαίδευση και εργασία. Διατήρησε όμως στο μεγαλύτερο βαθμό τις δυνάμεις της (κάτι που παρατηρείται και στους εργασιακούς χώρους μα τη ΔΑΚΕ),εκφράζοντας προνομιακά το τμήμα των φοιτητών που ιδεολογικά, και ως ένα βαθμό και υλικά, ταυτίζεται με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και χτίζει δεσμούς εξάρτησης με τους μηχανισμούς της, αλλά και μια ευρύτερη επίδραση των πολιτικών και ιδεολογικών απόψεων που εκπροσωπεί-που μπορεί να ανατραπεί μόνο απο ένα μαζικό ριζοσπαστικό αριστερό κίνημα, που θα καταγράφεται στους αγώνες, στις ιδέες, το περιεχόμενο της παρεχόμενης γνώσης και στην πολιτική.

Η ΠΑΣΠ, όπως και το ΠΑΣΟΚ, παρά τις κοινοβουλευτικού τύπου προσπάθειες του τελευταίου διαστήματος να εμφανιστεί ως κύρια δύναμη αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση, δεν μπορεί να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση μιας καλύτερης προοπτικής για τη ζωή της νεολαίας. Αυτό αποτυπώνει και η σταθερή πολιτική φθορά της. Συναινώντας στις βασικές και στρατηγικές πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, αδυνατεί επί της ουσίας να επικοινωνήσει με την δυσαρέσκεια και τις αγωνιστικές διαθέσεις της φοιτητικής νεολαίας, να χαράξει πολιτική πρόταση αναμέτρησης και διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση.

Η ΠΚΣ (ΚΝΕ), εκπροσωπώντας σε ένα βαθμό ένα αγωνιστικό μέρος των φοιτητών με κοινοβουλευτική λογική και ενισχύοντας οριακά τις δυνάμεις της μετά και την περσινή της πτώση εν μέσω κινήματος, δεν μπορεί να συνδεθεί με τις νέες τάσεις αμφισβήτησης που αναπτύσσονται στη νεολαία. Αυτό είναι αποτέλεσμα των ορίων της πολιτικής της γραμμής, δηλαδή της άρνησης της δυνατότητας στο σήμερα της ανατροπής της επίθεσης της κυβέρνησης και της ΕΕ στα δικαιώματα των νέων και άρα της αδυναμίας να έχει ηγεμονικό και προωθητικό πολιτικά ρόλο στο ρεύμα της δυσαρέσκειας και στις διαθέσεις αγωνιστικής αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική.

Η άνοδος της ΑΡΕΝ, που κινείται στα όρια των κοινοβουλευτικών ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, διαψέυδει τις προσδοκίες που γεννούσαν η υπερπροβολή της και η προνομιακή σχέση της με τα ΜΜΕ και η καμπάνια της περί «ενότητας» πάνω στο διαχειριστικό περιεχόμενο και την κοινοβουλευτική πρακτική του ΣΥΝ. Στην πρώτη πραγματική πολιτική μάχη που κλήθηκε να δώσει το πολυσηζητημένο τελευταία ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, η επιδοσή του ήταν συντριπτικά κατώτερη απο τη μαγική εικόνα των γκάλοπ -και μάλιστα στο υποτιθέμενα προνομιακό έδαφος της νεολαίας- . Η ΑΡΕΝ, παρά τις διαθέσεις και το ριζοσπαστισμό  της νεολαίας (και δικών της τμημάτων) εκφράζει  μια πολιτική γραμμή πολύ πίσω από το πολιτικό κεκτημένο του ίδιου του φοιτητικού κινήματος, και κυρίως των πιο πρωτοπόρων τασεών του, αλλά και πολύ πιο κοντά στην κοινοβουλευτική πρόταση της εναλλακτικής αντινεοφιλελεύθερης διαχείρησης, αδυνατεί να υπερβεί τα όρια του περιορισμένου της ειδικού βάρους στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα.

Η αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα στα πανεπιστήμια, η ΕΑΑΚ, άντεξε στις πολύπλευρες πιέσεις (αντεπίθεση της αντίδρασης στα πανεπιστήμια, πίεση να παγιδευτεί το ριζοσπαστικό δυναμικό στα πλαίσια προτάσεων διαχείρησης της ρεφορμιστικής αριστεράς) και  διατήρησε την άνοδο των 2.500 περίπου ψήφων τα τρία τελευταία χρόνια επιβεβαιώνοντας τον γενικότερο πολιτικό της ρόλο στο φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα. Εκφράζοντας την πιο μαχητική  καταδίκη της κυβέρνησης καραμανλή και κάθε πυλώνα του συστήματος (κεφάλαιο,ΕΕ,ΠΑΣΟΚ) κυβερνητικής πολιτικής καθώς και την ανατρεπτική και νικηφόρα προοπτική των αγώνων και της πολιτικής πάλης, το εκλογικό αποτέλεσμα της ΕΑΑΚ είναι σημαντική πολιτική παρακαταθήκη για τους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Αποτυπώνει τις αγωνιστικές διαθέσεις αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική μεγάλου τμήματος της φοιτητικής νεολαίας, εκφράζει τις βαθύτερες αναζητήσεις γύρω απο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, την προοπτική των αποφοίτων, το ευρύτερο κοινωνικό, αξιακό και πολτισμικό γίγνεσθαι, και αναδεικνύει τη δυνατότητα η διευρυνόμενη δυσαρέσκεια και η αναζήτηση δρόμων διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση να στρέφεται και να ολοκληρώνεται σε αριστερή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, που είναι απαραίτητος όρος για την κοινή δραση και ενότητα των αγωνιστών και των δυνάμεων της αριστεράς στην κατέυθυνση ανατροπής της «τάξης πραγμάτων» που διαμορφώνουν η αγορά, η εκμετάλλευση, η ΕΕ, η ατομική ιδιοκτησία, οι πόλεμοι, το τσαλαπάτημα των ελευθεριών, η πολιτισμική λοβοτομή.

Την επόμενη των φοιτητικών εκλογών, και σε σύνδεση με τις μάχες που καλείται να δώσει το φοιτητικό και ευρύτερα το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα με την κυβέρνηση και την ΕΕ, η ΕΑΑΚ είναι αναγκαίο να προχωρήσει σε πολιτικές πρωτοβουλίες ευρύτερης και βαθύτερης πολιτικά ενοποίησης του αγωνιστικού δυναμικού σε αντικαπιταλιστική-ανατρεπτική  κατεύθυνση.

Η διεύρυνση των δυνάμεων της αριστερής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στα πανεπιστήμια περνάει πρώτα απ όλα μέσα απο την ανάπτυξη και τη συγκεκριμενοποιήση τόσο των αγωνιστικών αιτημάτων, όσο και του ευρύτερου πολιτικού και αξιακού περιεχομένου της ΕΑΑΚ. Περνάει επίσης μέσα από το ανοιχτό αγωνιστικό αντικαπιταλιστικό κάλεσμα στους χιλιάδες ανεξάρτητους αγωνιστές, είτε αναφέρονται σήμερα στην ΕΑΑΚ είτε σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, που αναζητούν πολιτική απάντηση προοπτικής και νίκης, δρόμους ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής στο μέτωπο της εκπαίδευσης και συνολικά. Περνάει, τέλος, και μέσα από τον πολιτικό διάλογο με οργανωμένες δυνάμεις, που μπορεί μόνο να αποκτά πραγματική δυναμική με βάση τον πολιτικό προσανατολισμό του κινήματος και των πιο πρωτοπόρων τάσεων του και δεν μπορεί να πραγματοποιείται με ευκαιριακές εκλογικές συγκολλήσεις χωρίς πολιτικές αρχές και προοπτική. Αποφασιστικό ρόλο σε αυτήν την προσπάθεια έχουν οι ζωντανές πολιτικές διαδικασίες και η δημοκρατία των ίδιων των σχημάτων και της πτέρυγας συνολικά, η ενότητα στις μάχες του φοιτητικού κινήματος και την πολιτική αναζήτηση του κόσμου του αγώνα.

Σε αυτή τη βάση, το ενωτικό αντικαπιταλιστικό εγχείρημα της ΕΑΑΚ καλείται το επόμενο διάστημα να συμβάλλει με βαθύτερο τρόπο στις μάχες του φοιτητικού κινήματος, στην αναγκαία αναμέτρηση με την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου και την ανατροπή της στο μέτωπο της εκπαίδευσης και συνολικά. Από τη σκοπιά του μετώπου παιδείας-εργασίας, για τα σύγχρονα δικαιώματα της νεολαίας σε εργασία-παιδεία-δημοκρατία, για την πλατιά νικηφόρα αντικυβερνητική και αντιΕΕ πάλη της νεολαίας και των εργαζομένων, για την μαχητική συμβολή στη συγκρότηση της άλλης αριστεράς που έχουν ανάγκη η νεολαία και οι εργαζόμενοι.

ΝΑΡ – νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Απρίλης 2008

www.nka.gr

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΑΡ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

Εργαζόμενες, Εργαζόμενοι,
η κυβέρνηση της Ν.Δ. με το νέο νόμο της Πετραλιά εξυπηρετεί τις επιδιώξεις του κεφαλαίου για μεταφορά όλου του κόστους της κοινωνικής ασφάλισης στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Ταυτόχρονα με τη διάλυση των ενιαίων εργασιακών σχέσεων, την κατάργηση του 8ωρου και τις διαφορετικές συμβάσεις εργασίας διασπούν και κατακερματίζουν τους εργαζόμενους.
ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ Οργάνωση Πρέβεζας

Ενώ επικρατεί αυτή η κατάσταση, η ΓΣΕΕ χωρίς «τσίπα» υπογράφει νέα συλλογική σύμβαση ντροπής (του ενός ευρώ την ημέρα) με τον ΣΕΒ, η ΑΔΕΔΥ προσπερνάει αδιάφορα τις εξευτελιστικές «αυξήσεις» των δημοσίων υπαλλήλων, και όλοι μαζί (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ) μπλοκάρουν τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων για πραγματικές αυξήσεις.

Οι αγωνιστικές αυτές διαθέσεις καταγράφηκαν από τη συμμετοχή στις κλαδικές απεργίες διαρκείας των ΓΕΝΟΠ- ΔΕΗ, ΛΙΜΑΝΙΑ, ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ, ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, τις οποίες ΚΑΝΕΝΑΣ δεν προσπάθησε να συντονίσει!!!

Καθώς κλιμακώνεται η κυβερνητική επίθεση και βαθαίνει η συναίνεση της υποταγμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας βγαίνει στην επιφάνεια μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που προβληματίζεται και αμφισβητεί αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

(Η καταψήφιση του απολογισμού του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Πρέβεζας από το σώμα των αντιπροσώπων αποτελεί τέτοιο σημάδι).

Έτσι ενώ θα έπρεπε να ενισχυθεί η αγωνιστική ταξική ενότητα όλου αυτού του αγανακτισμένου κομματιού εργαζομένων ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης- Ε.Ε.- εργοδοσίας, για την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, την καταγγελία της υπογραφής των εξευτελιστικών συμβάσεων, για 1.400 ευρώ για όλο το λαό, για κατάργηση της ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, η ηγεσία του ΠΑΜΕ, δυστυχώς, συνεχίζει να ακρωτηριάζει πιο έντονα τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων.

Το τελευταίο περιστατικό το οποίο καταγγέλλουμε ξεπερνάει κάθε όριο λογικής. Πιο συγκεκριμένα τη Δευτέρα 07-04-2008 και ώρα 20:30 η τοπική επιτροπή του ΠΑΜΕ είχε καλέσει «ανοιχτή πλατιά και μαζική σύσκεψη σωματείων και συνδικαλιστών με θέμα τον απολογισμό των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων και τον προγραμματισμό δράσης για το επόμενο διάστημα». Χαρακτηριστικά η πρόσκληση- αφίσα ανέφερε ότι η παρουσία όλων κρίνεται αναγκαία.

Στη σύσκεψη αυτή εκτός από τους συνδικαλιστές που πρόσκεινται στο ΠΑΜΕ, προσήλθαν και μέλη της «Αγωνιστικής Παρέμβασης Εργαζομένων Πρέβεζας ιδιωτικού και δημόσιου τομέα» (ο εκπρόσωπος της στο Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου, ένα μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου Υπαλλήλων της νομαρχίας- μέλη και οι δύο του Νέου Αριστερού Ρεύματος) αλλά και άλλοι ανένταχτοι συνδικαλιστές.

Λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία το μέλος της τοπικής ηγεσίας του ΠΑΜΕ, Μπακιρτζόγλου Γιώργος, συνδικαλιστής στο Δήμο ,νομαρχιακός σύμβουλος και στέλεχος του ΚΚΕ, ανακοίνωσε στα μέλη του Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου και του Συλλόγου Εργαζομένων της νομαρχίας ότι είναι ανεπιθύμητοι στην ανοιχτή σύσκεψη σωματείων στο χώρο του Εργατικού Κέντρου, στην ίδια δηλαδή σύσκεψη στην πρόσκληση της οποίας στο τέλος γράφανε ότι η παρουσία όλων είναι απαραίτητη!!!

Εργαζόμενες, Εργαζόμενοι,

Σε αυτή τη φάση της κυβερνητικής επίθεσης η αγωνιστική ενότητα των εργαζομένων με περιεχόμενο αιτημάτων που θα εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες μας είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ.

Το μποϊκοτάρισμα αυτής της ενότητας των εργαζομένων, η ιδιοκτησιακή λογική μέσα στα σωματεία, η περιχαράκωση της ηγεσίας του ΚΚΕ, ευνοεί την κυβέρνηση της ΝΔ και ταυτόχρονα σπρώχνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία στα εναλλακτικά (ακίνδυνα για το σύστημα) σενάρια διακυβέρνησης και ενσωμάτωσης της δυσαρέσκειας απέναντι στο δικομματισμό, με πρωταγωνιστές, το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, τα κυρίαρχα συμφέροντα και τα εκδοτικά συγκροτήματα.

Εργαζόμενες, Εργαζόμενοι, δεν πιστεύουμε ότι η παραπάνω πρακτική υιοθετείται από την πλειοψηφία των μελών του ΠΑΜΕ που δίνουν καθημερινά μάχη στους χώρους δουλειάς. Η πρακτική όμως της ηγεσίας του ΠΑΜΕ πρέπει να καταδικαστεί γιατί με τέτοια συμπεριφορά δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να τα βάλει με την πλειοψηφία της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου όπου πλειοψηφούν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ , πολύ περισσότερο δεν μπορείς να πείσεις κάποιον νέο άνθρωπο να γραφτεί στα συνδικάτα, ούτε να δώσει τη μάχη ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης με λογική νίκης από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων.

ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ. ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ. Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΚΑΙ ΙΔΕΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ.

ΤΟ ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ (ΝΑΡ) και η νεολαία ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ θα συνεχίσουν να προτείνουν κοινή δράση με βάση το περιεχόμενο που προαναφέραμε δίνοντας ταυτόχρονα όλες μας τις δυνάμεις για ένα νέο εργατικό κίνημα πραγματικό αντίπαλο της εργοδοσίας, για τον πόλο της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που επαναθεμελιώνει την κομμουνιστική προοπτική στην εποχή μας.

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ E.A.A.K.

ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ
ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ – ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΣΕ ΑΕΙ-ΤΕΙ

Online Αποτελέσματα

Ταξική Συσπείρωση Εργαζομένων Ν. Κοζάνης

Κοζάνη 12/3/08

Θέσεις της Ταξικής Συσπείρωσης στο συνέδριο

του Εργατικού Κέντρου Ν. Κοζάνης

Το συνέδριο του εργατικού κέντρου γίνεται σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση της Ν.Δ σε αγαστή σύμπνοια με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων εξαπέλυσε μια λυσσαλέα επίθεση στην εργατική τάξη της χώρας μας που στόχο έχει την παραπέρα συρρίκνωση των  ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση παρουσίασε το ασφαλιστικό της νομοσχέδιο, ένα νομοσχέδιο έκτρωμα ,που κινείται στην ίδια γραμμή των νόμων Σιούφα, Σουφλιά και Ρέππα και αν η εργατική τάξη το επιτρέψει να γίνει νόμος του κράτους τότε βάζει στη λαιμητόμο όλα τα ασφαλιστικά της δικαιώματα που καταχτήθηκαν με πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες από γενιές ολόκληρες της εργατικής τάξης.

Τα τρία ΔΕΝ του πρωθυπουργού: 1) ΔΕΝ θα ανεβούν τα όρια συνταξιοδότησης, 2) ΔΕΝ θα μειωθούν οι συντάξεις 3) Δεν θα αυξηθούν οι εισφορές, απόδειξαν περίτρανα ότι πλέον έγινε καθεστώς να λες μεγάλα ψέματα προεκλογικά χωρίς καν να χρειάζεται να απολογηθείς όταν μετεκλογικά αποδεικνύεται το μέγεθος της απάτης και της κοροϊδίας των εργαζομένων. 

Συγκεκριμένα με το νέο νομοσχέδιο:

• Γίνονται ενοποιήσεις ταμείων, εξισώνονται προς τα κάτω οι όροι συνταξιοδότησης και μειώνονται σημαντικά οι παροχές προς τους ασφαλισμένους.
• Αυξάνεται στα 55 το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση μητέρας με ανήλικο παιδί.  Οι επικουρικές συντάξεις καθηλώνονται στο 20% των συντάξιμων αποδοχών, πράγμα που σημαίνει δραστική μείωση των συντάξεων. Σε πολλούς κλάδους η μείωση των συντάξεων θα φτάσει μέχρι και το 40%.
• Αυξάνονται τα όρια ηλικίας για σύνταξη: Το όριο ηλικίας με 35ετία για ασφαλισμένους πριν το 1992 ανεβαίνει από τα 58 στα 60 σταδιακά από το 2013. Η σύνταξη με 37ετία προϋποθέτει ηλικία 58 ετών, ενώ μέχρι τώρα ήταν χωρίς όριο ηλικίας. Αυξάνεται στα 57 από τα 55 το όριο ηλικίας για σύνταξη εφόσον κάποιος έχει συμπληρώσει 25 χρόνια βαρέα και ανθυγιεινά.
• Στην αύξηση και των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στοχεύει και η «εθελούσια» παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τα 68 χρόνια, με αύξηση της σύνταξης κατά 3,3% ανά έτος, για τους μετά το 1993 ασφαλισμένους, που έχουν συμπληρώσει 35 χρόνια ασφάλισης σε όλα τα Ταμεία
• Αυξάνονται από 50 σε 100 τα ένσημα για να πάρουμε βιβλιάριο ασθενείας. Αυξάνονται από 100 σε 120 μέρες οι ημέρες εργασίας με βάση τις οποίες κάποιος δικαιούται επίδομα ασθενείας. Με αυτές τις απάνθρωπες  ρυθμίσεις όσοι έχουν μεγάλα διαστήματα ανεργίας ή εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας θα μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη. (υπολογίζονται περίπου σε 400.000 εργαζόμενοι)
• Με το «Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών» θα ενισχυθεί και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μέσα από έσοδα των αποκρατικοποιήσεων – ιδιωτικοποιήσεων, η κλοπή των αποθεματικών των «υγιών» ταμείων και η αύξηση του ΦΠΑ (που θα σημάνει νέο τεράστιο κύμα ακρίβειας  σε βάρος του ήδη λεηλατημένου εργατικού εισοδήματος).

Η κατάθεση του νομοσχεδίου φέρνει ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά στην εύθηνη να ανατραπεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση.

Ωστόσο η πυροσβεστική λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού είναι πλέον κραυγαλέα!!! Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ  ακόμα και τώρα που κατατίθεται το νομοσχέδιο δεν έχουν κανένα σχέδιο κλιμάκωσης και αγώνα. Είναι οι ίδιες ηγεσίες που άφησαν να μεσολαβήσουν δύο ολόκληροι μήνες απραξίας μεταξύ των δύο προηγούμενων απεργιών. Όχι μόνο δεν έχουν καμιά έμπρακτη συμπαράσταση στους κλάδους που αγωνίζονται αλλά αποκλιμακώνουν τον αγώνα με μια τυπική απεργία στην ψήφιση …

Δεν μπορεί να πάμε έτσι !!!

Χρειάζονται αγώνες που να έχουν πραγματικό κόστος για την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Το δρόμο το δείχνουν οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα της Ελλάδος, στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στα Λιμάνια, στους μηχανικούς, που προχωράνε σε κλιμακούμενους αγώνες. Τώρα είναι η στιγμή να πάμε σε όλους τους κλάδους, στη βάση των σωματείων, να γίνει μαζικές γενικές συνελεύσεις και να αποφασιστούν απεργιακοί αγώνες με κλιμάκωση και διάρκεια, αγώνες που θα είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Ήρθε η ώρα να δείξουμε την αξία της αλληλεγγύης σε όλους τους κλάδους που κινητοποιούνται, την ανάγκη της ανυποχώρητης κινητοποίησης. Η κυβέρνηση θα υποχωρήσει, εάν βρεθεί αντιμέτωπη με μια παρατεταμένη απεργιακή θύελλα που να «κατεβάζει διακόπτες» σε όσο το δυνατόν περισσότερους κλάδους.

Ο απεργιακός συντονισμός των μαχόμενων κλάδων, η κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα παντού και η πάλη για πανεργατικές διεκδικήσεις είναι μόνη απάντηση στην αντιασφαλιστική λαίλαπα της κυβέρνησης:

Στον Ν. Κοζάνης (ακόμα περισσότερο από την υπόλοιπη Ελλάδα) οι εργαζόμενοι στις διάφορες επιχειρήσεις αλλά κυρίως στους εργολάβους και στο «δουλεμπόριο» στενάζουν από την υπερεκμετάλλευση και την ανυπαρξία στοιχειωδών κανόνων εργατικού δικαίου καθώς και μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας.  Η ιδιότυπη πολιτική μαφία του νομού η οποία αποτελείται από εργολάβους πολιτικούς, στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης  και ξεπουλημένους συνδικαλιστές επέβαλε τους δικούς της κανόνες που έγιναν σεβαστοί από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλά και από την πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στους εργολάβους αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα με αμοιβές των 600 και 500 ΕΥΡΩ, ωράρια λάστιχο και σε πολλές περιπτώσεις ανασφάλιστοι ή «μερικώς ασφαλισμένοι».

Στο «δουλεμπόριο» όπου δουλεύουν γύρω στα 700 άτομα και καλύπτουν πάγιες και διαρκεί ανάγκες της ΔΕΗ, εργάζονται όλοι με καθεστώς μερικής απασχόλησης, ακόμα και στις βάρδιες που ως γνωστόν καλύπτουν ολόκληρο το 24ώρο (3χ8=24) με το κόλπο της αφαίρεσης του χρόνου για φαγητό, για πλύσιμο, για καφέ κλπ !!! Παρότι οι περισσότεροι δουλεύουν στο ίδιο πόστο 10, 12, και 15 χρόνια δεν έχουν καμία τριετία γιατί οι δουλέμποροι αλλάζουν συχνά κάνοντας κύκλο στους ΑΗΣ και στα Ορυχεία ή αλλάζουν ειδικότητα στους εργαζόμενους με αποτέλεσμα να υπάρχουν εργαζόμενοι 55 και 60 χρονών που δουλεύουν σ’ όλη τη ζωή τους αλλά δεν έχουν ούτε μια τριετία !!!

Τελευταία με αφορμή τις εκλογές στο συνδικάτο Εργατοτεχνιτών και Ιδιωτικών Υπαλλήλων, φάνηκε στο έπακρο η διαπλοκή της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας με τους εργολάβους και τους υπόλοιπους εργοδότες του νομού, αφού πολλές εγγραφές εργαζομένων έγιναν από τους ίδιους τους εργολάβους οι οποίοι υποχρέωσαν τους υπαλλήλους τους να ψηφίσουν συγκεκριμένες παρατάξεις και συγκεκριμένους υποψήφιους.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Την αντεργατική επίθεση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε εξέλιξη δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο διέρχεται μια παρατεταμένη κρίση, αποτέλεσμα της υποταγής του στις λογικές της αναπτυξιολογίας της Ελληνικής οικονομίας, της ενσωμάτωσής του στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, τις πολιτικές των εργοδοτών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις λογικές της κομματικής περιχαράκωσης. Τα περισσότερα σωματεία που η ίδρυση τους και ιστορικά ήταν η υπεράσπιση των άμεσων και στρατηγικών  συμφερόντων των εργαζομένων έχουν χάσει αυτόν τον στόχο και τον προσανατολισμό. Έχουν μετατραπεί σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς εξυπηρέτησης κομματικών και προσωπικών συμφερόντων  σε ανοιχτή συνεργασία πολλές φορές με την εργοδοσία και την κυβέρνηση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν. Η έλλειψη διαδικασιών βάσης, η πολυδιάσπαση σε βάση κομματική, κλαδική, εσωκομματική δημιουργεί συνθήκες που δύσκολα ανατρέπονται.

Η ΠΑΣΚΕ η οποία είχε μεγάλη παράδοση στον μαχητικό, αγωνιστικό ρεφορμισμό κύρια στην δεκαετία του 80, πέρασε στην δεκαετία του 90 στον πιο άχαρο και άγριο κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό με τα κυριότερα συνδικαλιστικά της στελέχη να εξαγοράζονται με κυβερνητικές και κρατικές θέσεις  αλλά και άμεσα υλικά ανταλλάγματα για να μπορέσει ο κομματικός της φορέας να περάσει την πιο άγρια αντεργατική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, την αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων.

Η ΔΑΚΕ η οποία δεν είχε στην ουσία καμιά σοβαρή συνδικαλιστική παράδοση εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων υπάκουσε στην πολιτική της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που ως αντιπολίτευση συμφωνούσε με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ γι αυτό και δεν αντέδρασε στην αντεργατική λαίλαπα της τελευταίας δεκαετίας, για να έρθει σήμερα να παίξει ένα υπάκουο, κυβερνητικό, εργοδοτικό ρόλο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι διάφορες παρατάξεις και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΝ ενσωματώθηκαν στην ΠΑΣΚΕ μέσα από τις διάφορες συνεργασίες των τελευταίων χρόνων που δήθεν θα «άλλαζαν» την ΠΑΣΚΕ από μέσα, τελικά μετάλλαξαν τους πρώην αριστερούς σε νυν κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες.  

Το ΠΑΜΕ και οι συνδικαλιστικές κινήσεις του Κ.Κ.Ε εκφράζουν την αγωνιστική αντίσταση στους εργασιακούς χώρους και πρωτοστάτησαν στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Απέχουν πολύ όμως από το να γίνουν οι εκφραστές της κοινωνικής απελευθέρωσης ή έστω να οδηγήσουν τους αγώνες σε στοιχειώδες επιμέρους αμυντικές νίκες. Κι αυτό γιατί είναι καχύποπτοι σε ότι νέο και ριζοσπαστικό βγαίνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους και δεν ελέγχεται απ΄ το κόμμα, που θέλει να έχει την πρωτοβουλία ακόμα και σε δευτερεύοντα ζητήματα. Η γραμμή της συμμετοχής τους στα προεδρεία με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ- (αναλογικά) τους ταυτίζει στην ουσία με τις ηγεσίες των παρατάξεων που καταγγέλλουν μιας και ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους για να πάρουν θέση στα προεδρεία. Αντίθετα όταν πρόκειται να βρεθούν με τη βάση αυτών των παρατάξεων για να γίνουν και οι πολιτικές ζυμώσεις και διαφοροποιήσεις, τότε απομονώνονται σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις που τις βαφτίζουν ταξικές. Η άποψή μας η οποία απορρέει από την πρακτική εκατοντάδων χρόνων λειτουργίας και δράσης του εργατικού κινήματος, είναι ότι η πρωτοπορία δεν πρέπει να απομονώνεται από το κίνημα, αλλά να δρα μέσα του απεγκλωβίζοντας εργαζόμενους από την αστική ιδεολογία και παράλληλα να προσπαθεί να τραβήξει το κίνημα σε όλο και πιο ταξικές, εργατικές θέσεις και ενέργειες.

Η Ταξική Συσπείρωση Εργαζομένων Ν. Κοζάνης είναι μια ανεξάρτητη συνδικαλιστική συσπείρωση που συσπειρώνει εργαζόμενους που συμφωνούν σε ένα πολιτικό πλαίσιο σαφώς εργατικό, αντιεργοδοτικό, αντικυβερνητικό, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα και παρατάξεις. Δεν αρνούμαστε σε κανέναν την κομματική ένταξη πολύ δε περισσότερο την πολιτική τοποθέτηση και δράση. Οι θέσεις μας διαμορφώνονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και προϋποθέτουν μια άλλη πολιτική που θα βάζει στο κέντρο τον εργαζόμενο και όχι τα κέρδη και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου.

Οι Βασικοί άξονες των θέσεων μας είναι:

• Ενιαία μόνιμη σταθερή δουλεία για όλους
• Κατώτερος μισθός τα 1400 ΕΥΡΩ
• Μείωση του χρόνου εργασίας, 5νθήμερο 7ώρο 35 ώρες την εβδομάδα 30ώρο στα  Β.Α.Ε με προοπτική να γενικευθεί σε όλους τους εργαζόμενους.
• Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης
• Αυξήσεις σε βασικούς μισθούς και μεροκάματα, ίση αμοιβή για ίση δουλειά, δραστική μείωση υπερωριών. Καθολική εφαρμογή εθνικών και κλαδικών συμβάσεων. Να ζούμε αξιοπρεπώς από μια δουλειά.
• Είμαστε αντίθετοι στις ιδιωτικοποιήσεις- μετοχοποιήσεις
• ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ για όλους τους εργαζομένους
• Πλήρη δημόσια ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλου του λαού εργαζομένων και ανέργων οικονομικών και πολιτικών μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις.
• Κατάργηση της τριμερής χρηματοδότησης για το ασφαλιστικό. Να πληρώνουν μόνο οι εργοδότες και το κράτος.
• Να μην υπάρχει κενός χρόνος ασφάλισης λόγω ανεργίας κ.λ.π
• Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών και ένταξη τους στη κοινωνική ασφάλιση.
• Κατώτερη σύνταξη τα 22 μεροκάματα με προϋπόθεση το όριο ηλικίας και όχι το χρόνο ασφάλισης.
• Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ανώτερο όριο τα 55 για άνδρες, τα 50 για γυναίκες και Βαριά Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (Β.Α.Ε.- Υ.Β.Α.Ε)
• Επίδομα ανεργίας ίσο με τον κατώτερο μισθό, άμεσα με την εγγραφή στους καταλόγους ανέργων του Ο.Α.Ε.Δ.
• Εργατικός έλεγχος στις διοικήσεις των επιχειρήσεων.
• Εργατική διοίκηση στα ασφαλιστικά ταμεία και στην διαχείριση των αποθεματικών τους.
• ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΒΕΤΟ ΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.     

Ταξική Συσπείρωση Εργαζομένων Ν. Κοζάνης

ΚΟΖΑΝΗ 12/3/2008

Σχετικά με την υπογραφή από τη ΓΣΕΕ, δίχρονης σύμβασης ταξικής ειρήνης και υποταγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
του Νέου Αριστερού Ρεύματος

Σχετικά με την υπογραφή από τη ΓΣΕΕ, δίχρονης σύμβασης ταξικής ειρήνης και υποταγής

Σε συμφωνία για διετή εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας (2008-2009) κατέληξαν την Τετάρτη η ΓΣΕΕ με τους εργοδοτικούς φορείς. H υπογραφή μιας ακόμη διετούς σύμβασης εργασιακής ειρήνης από μεριάς των ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, για την διετία 2008-2009, έρχεται ως επιστέγασμα της υποταγής της ΓΣΕΕ, στην πολιτική της συναίνεσης με τους εργοδότες και την κυβερνητική πολιτική της λιτότητας και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων.

Η νέα σύμβαση, την οποία ο Πρόεδρος του ΣΕΒ χαρακτήρισε «σύγχρονο σύμφωνο εργασιακής ειρήνης», προβλέπει μηδαμινές αυξήσεις στο εργατικό εισόδημα που δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα από τον πληθωρισμό, την ακρίβεια, την αύξηση των φόρων, τις αυξήσεις στα τιμολόγια των υπο ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ, την αφαίμαξη των οικονομιών από τις τράπεζες.

Η αύξηση της πρώτης δόσης είναι μόλις 3,45%, που αντιστοιχεί σε ότι αφορά τον βασικό μισθό, σε μία αύξηση 0.9 ευρώ την ημέρα. Συνολικά η αύξηση για το 2008, ανέρχεται σε 6,5%, σε δύο δόσεις, αντί για αυξήσεις πάνω από 10% που ζητούσε η ΓΣΕΕ. Με μία ακόμη δόση αύξησης μέσα στο 2009, η συνολική μεταβολή είναι 12,4% συνολικά για τα δύο χρόνια.

Γεγονός με σημαντικό πολιτικό συμβολισμό-πρόκληση για τα αισθήματα των εργαζομένων- αποτελεί η υπογραφή της νέας ΕΓΣΣΕ με αυξήσεις-ντροπής, πριν ακόμη ψηφιστεί το ασφαλιστικό τερατούργημα και ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη απεργιακοί αγώνες. Αυτό και μόνο αρκεί να καταδείξει την πολιτική επιλογή του υποταγμένου συνδικαλισμού να πιέσει πολιτικά όχι στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης των κοινωνικών αγώνων, αλλά στην εκπνοή τους και τον υποβιβασμό τους σε απλό βαστάζο των κοινοβουλευτικών κινήσεων. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων, το μόνο πεδίο ‘’κινητοποίησης’’ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, θα είναι γύρω από τις προτάσεις της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης για το ‘’δημοψήφισμα’’ και την ‘’πρόταση μομφής’’.

Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η προώθηση της αγωνιστικής ταξικής ενότητας των εργαζομένων σε μια προοπτική ανάπτυξης αγωνιστικού συντονισμού από τα κάτω στη βάση των εργαζομένων, με αιτήματα στηριγμένα στις κοινωνικές ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ, της ΕΕ και του κεφαλαίου, είναι τα στοιχεία που πρέπει να αποτελέσουν τον πυρήνα της πολιτικής παρέμβασης της αριστεράς στις εξελίξεις.

Η κατεύθυνση αυτή προϋποθέτει την κοινή πολιτική και αγωνιστική παρέμβαση όλων των δυνάμεων της αριστεράς με όρους ταξικής ανεξαρτησίας και ενωτικού αγωνιστικού προσανατολισμού. Η πολιτική ουράς και συγκυβέρνησης με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στις συνδικαλιστικές οργανώσεις που ακολουθεί ο ΣΥΝ, καθώς και η άρνηση συμβολής στην ενότητα ταξικής δράσης στη βάση ανεξάρτητων και με νικηφόρο προοπτική αγώνων, που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ, αποτελούν δοκιμασμένες συνταγές ήττας για την αριστερά.

Το ΝΑΡ, σε συνεργασία και με άλλες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς, θα επιχειρήσει το ερχόμενο διάστημα να συμβάλλει σε αυτήν την κατεύθυνση, ανοίγοντας έναν πλατύ, ισότιμο, πολιτικό και συντροφικό διάλογο των αγωνιστών του κινήματος και της αριστεράς, σε μια κοινή ενωτική προσπάθεια ανάδειξης μιας άλλης προοπτικής για το εργατικό κίνημα και τα συμφέροντα των εργαζομένων